Δήμαρχος Ασπροπύργου
Επικήδειος αποχαιρετισμός Ταξιάρχου ε.α. Γεωργίου Παπαμελετίου
Στρατιώτης, Νικόλαος Μελετίου!
………………………………………………………………………………………………………….
Ταξίαρχε, Γεώργιε Παπαμελετίου,
ευπειθώς, σας αναφέρω:
Άπαντες, οι απανταχού Έλληνες, Παρόντες!
----------------------------------------------------------------------------------------
Είναι, όλοι τους, εδώ! Μαζί μας!
Ως φυσική ή ως ουράνια παρουσία!
Απ΄ όλες τις γωνιές της Πατρίδας,
από κάθε γωνιά της υφηλίου!
Δεν είναι ένα κοινό ανθρωπομάζεμα,
όλος ετούτος ο κόσμος, που συνάχτηκε εδώ,
για να σε αποχαιρετήσει, όπως σου αξίζει!
Είναι η όρθια Ελλάδα!
Η Ελλάδα των ¨ΟΧΙ¨ και του «Μολών Λαβέ»!
Ο Ελληνισμός απ΄ τα επίγεια κι απ΄ τα επουράνια!
Κάπου, νομίζω πως πήρε το μάτι μου, καθώς ερχόμουν,
εκείνον τον εφτάχρονο, τον Δημητράκη Δημητριάδη,
που έπεσε νεκρός, το 1955, ενώ πετροβολούσε τους άγγλους σε διαδήλωση.
Δίπλα του βάδιζε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Και πιο εκεί ανηφόριζε τη Λεωφόρο Δημοκρατίας,
ο Ιωάννης Καρατζάς, εκείνος ο νεαρός από τη Λευκωσία,
που εκτελέστηκε, στα 1798, μαζί με το Ρήγα Φερραίο!
Από κοντά τους, ο Σολωμός Σολωμού, ο Τάσος Ισαάκ,
ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Ζάκος, ο Καραολής, ο Δημητρίου,
κι αναρίθμητοι άλλοι.
Κι ανάμεσά τους ήταν κι οι δικοί σου, Γιώργο Παπαμελετίου,
οι Καταδρομείς σου, τα Παιδιά σου, όπως συνήθιζες να λες!
Αυτοί που έπεσαν από τα φίλια πυρά
που χτύπησαν τα «Νοράτλας»
αλλά κι εκείνοι, που έδωσαν το αίμα τους
στις μάχες που ακολούθησαν!
Τα παλικάρια σου,
για τα οποία, εδώ και 44 χρόνια
δεν πέρασε λεπτό, που να μην τα σκεφτείς!
Λεπτό, που να μην τους μουρμουρίσεις κάτι!
Πνιγμένο από χιλιάδες, αναπάντητα «ΓΙΑΤΙ;»
Πορεύτηκες με τύραννο τη μνήμη, Φίλε μου,
Που όπως λέει ο ποιητής, όπου και να την αγγίξεις πονεί!
Ήρθανε όλοι, Γιώργη Παπαμελετίου!
Ήρθαν για να κινήσετε μαζί.
Να ΄ναι, η τιμητική συνοδεία
του Διοικητή τους, στο πέταγμά σου προς τον ουρανό!
Γιόμισε αγνώστους ο Ασπρόπυργος,
άκουσα κάποιους να λένε, πριν από λίγο, έξω, στο προαύλιο του Ναού!
Αλίμονο:
μάς είναι άγνωστοι, αυτοί που θα ΄πρεπε να είναι, οι μόνοι Οδηγοί μας!
Ήρωες, που το παράδειγμά τους
θα ΄πρεπε να διδάσκεται στους νέους,
στα σχολειά ολόκληρου του Ελληνισμού.
Πού ζεις, ρε Δήμαρχε; Εδώ η Πολιτεία, κάνει ακόμη πως δεν είδε
δεν άκουσε το παραμικρό για τη Θυσία! Κι ύστερα,
δε βλέπεις τι προκρίνουν, οι συμπλεγματικές πολιτικές,
του κόσμου των πολιτικάντηδων;
Σε περιμένουν στη γωνία όλοι,
οι ανιστόρητοι, οι αποσπασματικοί, οι ετεροκίνητοι!
Λεφούσι οι τρισάθλιοι, δήθεν εκσυγχρονιστές,
να πουν πως σ΄ έπιασε «εθνικιστική παράκρουση»
αν τους πεις ότι, το παράδειγμα του Παπαμελετίου
η θυσία των Καταδρομέων και όλων των υπερασπιστών της Κύπρου
αρκεί να προβληθεί, να γίνει κτήμα μας, οδηγός της σκέψης των Νέων,
για να αλλάξει ρότα η Ελλάδα!
Ε, λοιπόν, ΟΧΙ! ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΧΙ,
Εμείς, θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε με τους Ήρωές μας!
Αρκετά σας αφήσαμε να εξανεμίζετε,
το ιδεολογικό κεφάλαιο που μας κληροδότησε,
η γενιά του απελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου!
Εμείς νιώθουμε ότι χρωστούμε, στις γενιές που έρχονται,
Πρότυπα υγιή, για να μην μας λεηλατήσουνε ξανά,
οι γνωστοί άγνωστοι εντολοδότες,
με συνεργούς τους Μαυροκορδάτους και τους Πηλιο-Γούσηδες
το φυσικό πλούτο και το οικονομικό κεφάλαιο
που χρωστάμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας!
Στη θέα σου, Γιώργου Παπαμελετίου,
στην αίσθηση της παρουσίας των άξιων του Έθνους,
τόσων και τόσων ηρώων, εδώ, μαζί μας,
όλοι κατανοούμε, ποιον δρόμο και γιατί
μας έδειχνε ο Γιώργος Σεφέρης, όταν μας έλεγε:
«Και πόσο παράξενα αντρειεύεσαι
μιλώντας με τους πεθαμένους,
όταν δε φτάνουν πια
οι ζωντανοί που σου απομέναν»!!!
Σεβαστέ μου Παπαμελέτη,
ακόμη κι η πλούσια γλώσσα μας,
σε εικόνες και συναισθήματα,
μοιάζει πολύ φτωχή, για να εκφράσει
όσα πλημμυρίζουν την ψυχή μας!
Συγχώρεσέ μου το θράσος, αλλά, να θυμίσω,
εξ ονόματος όλων των Ασπροπύργιων,
όλων των Ελλήνων, θα σου επαναλάβω,
τη φράση που απηύθυνε ο Βάσσος Λυσσαρίδης,
αποχαιρετώντας έναν κολοσσό του Ελληνισμού,
τον Τάσσο Παπαδόπουλο.
Παπαμελέτη, στο σταυροδρόμι που βρίσκεται σήμερα η Πατρίδα,
Το Έθνος, ο Ελλαδικός και ο Κυπριακός Ελληνισμός
δεν σου δίνει άδεια απουσίας!
Πήγαινε με το καλό, σήμερα, εξωδούχος,
να τους δεις, γιατί συνάχτηκαν και σε περιμένουν!
Αλλά να ΄σαι έτοιμος, να φωνάξεις παρών
στο επόμενο προσκλητήριο του Έθνους!
στην Ελλάδα και στην Κύπρο, καθώς ο καιρός
απ΄ ότι φαίνεται σιμώνει! Και σ΄ έχουμε ανάγκη!
Μαζί με την αγέρωχη σύντροφο της ζωής σου,
Βαγγελιώ και την κόρη σας Ξανθή
βιώνουμε ήδη τη μεγάλη απώλεια.
Όλοι όσοι σε γνωρίσαμε, υποκλινόμαστε ενώπιόν σου!
Δεν ξεχνούμε τα λόγια σου την ημέρα που σε τίμησε ο Δήμος.
«Δήμαρχε, δεν με τιμάς πρώτος εσύ. Με έχουν τιμήσει οι Τούρκοι που με επικήρυξαν!»
Σέβας και ανάλογη υπόκλιση να μεταφέρεις,
σ΄ αυτούς που θα σε υποδεχτούν, σε λίγο, στις πύλες του Ουρανού!
Στο Λεωνίδα, στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, στον Καποδίστρια,
στον Κολοκοτρώνη, στο Νικηταρά,
στον δικό μας, τον Καπετάν Μελέτη,
στους Ιερολοχίτες, που έπεσαν στο Δραγατσάνι,
στον Παύλο Μελά, στους ήρωες του Μακεδονικού Αγώνα,
στον συντοπίτη μας Χατζηδημητρίου, που κάρφωσε τη Σημαία
στο Λευκό Πύργο τον Οκτώβρη του 1912
σ΄ όλους τους μάρτυρες και του ήρωες
του Έθνους των Ελλήνων!
Να τους πεις, σε παρακαλούμε:
Η Δόξα κι η μνήμη σας, αιώνια!
Ξέρουμε πως δεν είναι δική μας!
Δεν είναι καν δανεική, από σας!
Σας υποσχόμαστε,
να φανούμε αντάξιοι της κληρονομιάς σας!
Καλό Ταξίδι, Γιώργο Παπαμελετίου!
Σε ευχαριστούμε,
Μέσα απ΄ τα βάθη της καρδιάς μας, για το Παράδειγμα,
για την υπόμνηση του χρέους!
Για τα χρόνια που,
η θωριά σου και μόνο,
ήταν για όλους στην πόλη μας,
ο Ελληνισμός Προσταγή και ο Ελληνισμός Τύψη!
O Ελληνισμός, τρόμος για τους δήθεν ειρηνευτές
και εφιάλτης, για τους βάρβαρους υπονομευτές
της εθνικής μας ακεραιότητας!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ ! ΑΘΑΝΑΤΟΣ ! ΑΘΑΝΑΤΟΣ !
|